سرمقاله
براساس سنتی دیرینه، مسیحیان ابتدای سال را اول ژانویه می‌دانند. شروع سال، غیر از مبدا سال است.
مبدا تاریخ نزد مسیحیان، تولد حضرت عیسی مسیح علیه‌السلام است که اتفاقاً در روز ۲۵ ماه دسامبر واقع شده؛ یعنی یک هفته مانده به تحویل سال نوی میلادی.
در کشورهایی که از تقویم میلادی استفاده می‌کنند، سال نو معمولاً در اول ژانویه برگزار می‌شود. در حال حاضر، جشن گرفتن سال نو یکی از بزرگ‌ترین رویدادهای جهانی است. در شب ۳۱ دسامبر هر سال، آخرین روز یک سال میلادی و روز قبل از روز سال نو در بسیاری از کشورهای جهان، عموماً قاره‌های اروپا، آمریکا، استرالیا و بخش‌هایی از آسیا و آفریقا، مراسم سال نو برگزار می‌شود.
در فرهنگ جدید غرب این روز با گردهمایی‌هایی در مجالس و مهمانی‌ها برگزار می‌شود که انتقال سال را در ساعت ۱۲ شب جشن می‌گیرند.
مسیحی‌هایی که اول ژانویه را مبدا سال میلادی قرار می‌دهند، مدیون رومی‌ها هستند. در عصر امپراتوری روم، روال کار بر این بود که کلیه مقامات مملکتی روز ۱۵ مارس (۲۶ اسفند) را روز آغاز خدمت قرار می‌دادند، حتی قیصرها و کنسول‌های رومی نیز در این روز وارد عرصه کار می شدند. لیکن چون کنسول (فول دیویس نوبیلیور) به دلایلی چند موفق شد در روز ۱۵مارس زمام امور را به دست بگیرد و این مهم پس از مدتی تعویق در روز اول ژانویه میسر شد، آنروز را آغاز کار اعلام کرد. ژولیوس سزار هم به یک ژانویه وفادار ماند.
در سال ۴۶ قبل از میلاد، تقویم ژولیانی به دستور ژولیوس سزار تنظیم شد. در این تقویم، نه فقط اول ژانویه، اول سال شناخته شد، بلکه خود سال نیز به ۳۶۵ روز تقسیم شد، زیرا همین مدت لازم بود تا زمین به دور خورشید گردش کند. به پاس این خدمت، تقویم مذکور را ژولیانی گفتند و به پاس بزرگداشت ژولیوس سزار، نام او را روی ماه ژوییه (ژولیوس) نهادند.
تقریباً همه کشورهای جهان از گاه‌شماری گریگوری استفاده می‌کنند که پاپ گریگوری در سال ۱۵۸۲ میلادی آن را ایجاد کرد. این امر برای تصحیح تاریخ، اعتدال بهاری و سال‌های کبیسه بود که به موجب آن ۱۰ روز از تقویم ژولینی حذف شد.
سال نوی میلادی و میلاد حضرت عیسی مسیح علیه‌السلام بر هموطنان مسیحی‌مان مبارک.
